Οικογένεια (18 Νοεμβρίου 2012)

 

Η σχέση των γονέων με το μωρό και με το μικρό παιδί συνδέεται άμεσα με την αυξανόμενη αυτονομία του παιδιού και το αίσθημά του ότι είναι ξεχωριστό πρόσωπο. Είναι μια δύσκολη περίοδος, γιατί η αμφιταλάντευση του παιδιού ανάμεσα στην αγάπη και την οργή είναι πολύ δυνατή. Επιθυμεί να μεγαλώσει και ταυτόχρονα το φοβάται.Έχει ανάγκη τους γονείς του απεγνωσμένα, αλλά έχει απεγνωσμένα ανάγκη να γίνει ένα σημαντικό πρόσωπο από μόνο του. Οι γονείς πρέπει να του επιτρέψουν την απόσταση που χρειάζεται για να γίνει ο εαυτός του, με το αναπτυσσόμε νο αίσθημα ότι έχει κάποια αξία και κάποιο έλεγχο στη ζωή του. Ταυτόχρονα οι γονείς έχουν την ανάγκη να αισθάνονται την ικανοποίηση από την συναισθηματική παρουσία του παιδιού στη ζωή τους, όπως έχουν επίσης την ανάγκη να αισθάνονται περήφανοι για τα επιτεύγματά του.

( Από το βιβλίο «Γονείς καί Παιδιά», π. Φιλόθεος Φάρος – π. Σταύρος Κοφινάς, εκδόσεις «Ακρίτας», 1986)

Advertisements

για τις εκτρώσεις …

ΤΟ κείμενο, το οποίο εν συνεχεία αναδημοσιεύουμε, είναι άκρως αποκαλυπτικό για την τόλμη, την ειλικρίνεια και την αμεσότητά του. Τα όσα αναφέρονται σε αυτό για την τραγική κατάσταση στην γείτονα χώρα της Σερβίας, αντικατοπτρίζουν δυστυχώς και την ζοφερά πραγματικότητα της πατρίδος μας.
Είναι παρήγορη η ύπαρξη αφυπνιστικών φωνών, όπως η παρούσα εκ Σερβίας, και είθε αυτές να πολλαπλασιασθούν, να διεγείρουν συνειδήσεις, να οδηγήσουν σε μετάνοια και να παύση επί τέλους το Ολοκαύτωμα των Εκτρώσεων, ώστε να γίνη ο Θεός ίλεως!…
Ο ιατρός Στόγιαν Αδάσεβιτς είναι ο μοναδικός γυναικολόγος στην Σερβία, ο οποίος δημοσίως ομολόγησε ότι η έκτρωση είναι φόνος, για τον οποίο ευθύνονται τόσο ο ιατρός, όσον και η μητέρα.
Μόλις κυκλοφόρησε (εις τα σερβικά) το βιβλίο του: « Η αγιότης της ζωής», το οποίο είναι μία συλλογή των άρθρων του περί της ενδομητρίου παιδοκτονίας. Παραθέτομε ένα μέρος αυτής της πολυτίμου μαρτυρίας, η οποία Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Σερβικής Εκκλησίας « Ορθοδοξία»:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ποία ήταν η στιγμή, που καταλάβατε ότι εκτελούντες την
έκτρωσιν, φονεύετε το ανθρώπινον ον;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Είμαι ιατρός, γνωρίζω τας πράξεις μου, είμαι ένοχος δι ὅλας τας φρικαλεότητας που έκανα εργαζόμενος ως γυναικολόγος και είμαι υποχρεωμένος να μαρτυρήσω, να αφυπνίσω, να προειδοποιήσω ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης ουσιαστικώς είναι φόνος του αγεννήτου ανυπερασπίστου παιδιού. Εις τας οριζομένας
υποχρεώσεις της εργασίας μου ήσαν και αι νόμιμοι εκτρώσεις. Τοτε δεν εγνώριζα ότι πράττω φόνον, τώρα, όμως, υποστηρίζω και γνωρίζω ότι η αμαρτία μου ενώπιον του Θεού είναι μεγάλη.
Εις το πανεπιστήμιον εδιδάχθην ότι το παιδί είναι ζωντανόν, μόλις γεννηθή με το πρώτον του κλάμα. Προ του κλάματος υπάρχει μόνον ως ένα των οργάνων της μητέρας του: ως ένα δόντι, ως ένας νεφρός, ως η σκωληκοειδής απόφυσις. Εκανα από 48.000 έως 62.000 εκτρώσεις! Τούτο είναι ως να έχω εξαφανίσει μίαν ολόκληρον πόλιν. Το Βελιγράδιον έχει τόσα νοσοκομεία και αρκετάς ιδιωτικάς κλινικάς, ένθα γίνονται αι εκτρώσεις! Εις τα τέλη της δεκαετίας του 80 ενεφανίσθη το υπερηχογράφημα με την διαγνωστικήν του δυνατότητα και μου έφερε πολλάς εκπλήξεις. Είδα το έμβρυον, τους κτύπους της καρδίας του, τας κινήσεις, το άνοιγμα του στόματός του. Εις τα μεγαλύτερα έμβρυα παρετήρησα το «πιπίλισμα» του αντίχειρος. Το έμβρυον εσκέπτετο και ησθάνετο, διότι αντέδρα εις τους βαθείς διαπεραστικούς ήχους επιταχύνον τας κινήσεις του. Και ύστερα από 4-5 λεπτά, όσον διαρκεί η έκτρωσις, το έμβρυον τούτο, αυτό το ίδιον ανθρώπινον ον, κείται τεμαχισμένον μεταξύ των εργαλείων εις το τραπέζι.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ποτε επαύσατε να κάνετε εκτρώσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Αυτό που θα σας διηγηθώ τώρα, είναι οχληρόν και πάρα πολύ επίπονον, αλλά δεν είναι δυνατόν να ωραιοποιούμεν κάτι, το οποίον αφ ἑαυτοῦ είναι φρικτόν. Προς θλίψιν και δυστυχίαν μου το 1988 έκανα έκτρωσιν εις μίαν προχωρημένην εγκυμοσύνην των 4, 5 μηνών. Κατά την διάρκειαν αυτής της εγχειρήσεως, της οποίας τας λεπτομερείας δεν ημπορώ να περιγράψω άνευ ταραχής, φρικιών ανεκάλυψα τον φονέα εντός μου. Μια εγχείρησις, η οποία έπρεπε να είναι μία πράξις ρουτίνας, μετετράπη εις ένα πραγματικόν εφιάλτην.
Με την πρώτην κίνησιν του θλάστου έβγαλα το χεράκι καίτό έρριξα επάνω εις το τραπέζι των εργαλείων. Ιδοὺ
– το νεύρον του χεριού έπεσεν εις την άκρην της κομπρέσσας βρεγμένης με ιώδιον. Το ιώδιον ερέθισε το νεύρον και το μικρούλικον χεράκι άρχισε να συσπάται. Με την επομένην κίνησιν έβγαλα το πόδι. Και συνέβη το ίδιον – τώρα έτρεμε και εσυσπάτο το πόδι. Κατι όμοιον δεν μου είχε συμβή ποτέ πριν. Υστερον προσεπάθησα
με τον θλάστην να συλλάβω και την καρδίαν, η οποία ακόμη εκτύπα και υπό τον θλάστην έκανε σπασμούς
ολοέν και αργότερον… και αργότερον και επιτέλους έπαυσε.
Τοτε εσυνειδητοποίησα ότι έπραξα φόνον, ότι εθανάτωσα άνθρωπον. Η γυναίκα αιμορράγει πολύ, η ζωη της εκινδύνευε. Προσηυχήθην:
«Κυριε, βοήθησέ με να σώσω αυτήν την γυναίκα και τιμώρησε εμένα!».
Εκτοτε ποτέ μου δεν επανέλαβα ομοίαν πράξιν. Ετυχε η νέα μου γνώσις να συμπίπτη με την άποψιν της Εκκλησίας – ότι το έμβρυον είναι ζωντανόν ήδη από την σύλληψίν του, δηλαδή από την στιγμήν της γονιμοποιήσεως του ωαρίου. Η ενδομήτριος παιδοκτονία είναι πολύ μεγαλυτέρα και βαρυτέρα αμαρτία από τον απλούν φόνον, επειδή το έμβρυον εντός της μήτρας είναι αδύναμον να αμυνθή, ενώ δεν πταίει δια τίποτε· μόνον εκείνο είναι άνευ προσωπικού πταίσματος εις όλον το ανθρώπινον γένος, διότι δεν εγεννήθη καν.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Δια το πως θα χρησιμοποιηθούν τα έμβρυα, τα εκτρωθέντα κατά την διακοπήν της εγκυμοσύνης – τόσον την φυσικήν όσον και την τεχνητώς προκαλουμένην – δεν χρειάζεται η άδεια της μητέρας του εμβρύου. Ποία είναι η τύχη αυτών των τεμαχισμένων μικροσκοπικών σωμάτων;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Σπανίως διερωτάται κανείς τι συμβαίνει μεαυτά τα έμβρυα εις τα νοσοσκομεία μας. Εις την χώραν
μας κανείς δεν ανακοινώνει και δεν δημοσιεύει πληρο-
φορίας αυτού του είδους. Δεν υπάρχουν αι κατάλληλοι
βάσεις δια την επιστημονικο-ερευνητικήν εργασίαν και δια την χρήσιν
αυτών των εμβρύων εις την φαρμακευτικήν βιομηχανίαν, διότι τούτο
είναι εξαιρετικώς δαπανηρόν. Και προς το παρόν, όσον γνωρίζω, δεν
υπάρχουν καν αι συνθήκαι δια την εμπορευματοποίησιν. Εις ημάς αυτά
τα έμβρυα αντιμετωπίζονται ως ιατρικόν απόβλητον. Εναποτίθενται
εις μαύρους σάκκους, μαζί με τα λοιπά όργανα τα απομείναντα από
διαφόρους εγχειρήσεις εις τους ενήλικας ασθενείς και καίγονται όλα
ως απόβλητα.
Ως κοινωνία είμεθα υποχρεωμένοι να προστατεύσωμεν το παιδί ιατρικώς, ηθικώς, δικαστικώς και νομικώς, διότι πρέπει να έχη όλα τα δικαιώματα, τα οποία έχει ένας ενήλιξ. Τούτο είναι το καθήκον μας προς όλα τα μέλη της κοινωνίας μας.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Υπάρχει η ακριβής στατιστική πληροφορία περί του αριθμού των διαπραττομένων εκτρώσεων εις την Σερβίαν;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Είναι αδύνατον να υπάρχη ένα τέτοιον είδος στατιστικής και όλαι αι σχετικαί πληροφορίαι είναι ψευδείς. Η μία στατιστική μας ενημερώνει ότι έχομεν 120.000 εκτρώσεις τον χρόνον, η άλλη στατιστική μας ενημερώνει ότι αυτός ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος – 420.000 εκτρώσεις τον χρόνον. Εγὼ θεωρώ ότι εις ένα γεννημένον παιδί αντιστοιχούν 25 εκτρώσεις.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τι άποψιν έχετε δια το ζήτημα της αντισυλλήψεως;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Η αντισύλληψις σημαίνει το πράττειν εναντίον της συλλήψεως. Την ταξινομώ εις τρία είδη: Το πρώτον είδος είναι η εγκράτεια και είναι επιτετραμμένον· το δεύτερον είδος είναι η ικανοποίησις της ορμής άνευ εκσπερματώσεως και δεν είναι επιτετραμμένον· το τρίτον είδος είναι σατανικόν και δίδει την δυνατότητα της εφαρμογής μιας ολοκλήρου σειράς εις την ουσίαν εκτρωτικών μέσων, αλλά τα οποία ονομάζουναντισυλληπτικά: το σπιράλ, το «χάπι» κ.τ.λ.
Τι είναι το «σπιράλ»; Είναι ένα μηχανικόν στοιχείον, το οποίον εισάγεται εις την μήτραν, δια να προκαλέση την στείρωσιν. Το κάθε «σπιράλ» είναι εκτρωτικόν. Τα πρώϊμα τέστ εγκυμοσύνης αποδεικνύουν ότι αι γυναίκες, έχουσαι το «σπιράλ», εγκυμονούν περισσοτέρας φοράς τον χρόνον. Το «σπιράλ» μόνο εμποδίζει το έμβρυον να εμφυτευθή εις την μήτραν και εκείνο συνεπώς αποθνήσκει εις την ηλικίαν της μιας εβδομάδος. Το ίδιον πράγμα έχομεν και με τα «χάπια». Ταύτα εμποδίζουν την ωρίμανσιν του ωαρίου, αλλοιώνουν τον βλεννογόνον χιτώνα της μήτρας, ώστε να μη γίνη δεκτική δια το έμβρυον.
Υπάρχουν πολλαί απληροφόρητοι γυναίκες, αι οποίαι αφελώς υιοθετούν την κοινήν ανεύθυνον στάσιν απέναντι εις το ζήτημα τούτο. Είδατε εις τα μέσα ενημερώσεως, τα γυναικεία περιοδικά, τας εκπομπάς
– και ηκούσατε κάπου η ποτέ κανένα λόγον εναντίον των εκτρώσεων, των αντισυλληπτικών και της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως;
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τι είναι εξωσωματική γονιμοποίησις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Το έχω κάνει και αυτό. Υποστηρίζω ότι η εξωσωματική γονιμοποίησις είναι κακόν. Γονιμοποιούνται περισσότερα ωάρια, ενίοτε 10, 20 και παραπάνω, γίνεται διαφοροποίησις και θανατώνεται παν
περισσευούμενον έμβρυον, δια να διευκολυνθή η επιβίωσις το πολύ τριών εμβρύων. Εὰν ληφθούν περισσότερα από τα τρία, τότε είναι ανάγκη να μειώσωμεν τον αριθμόν των, διότι η μήτρα δεν θα ηδύνατο να αντέξη την κυοφορίαν.
Μετάφρασις από τα σερβικά: Μιλίτσα Βεσκωφ
(*) Εφημερ. « Ορθόδοξος Τυπος», αριθ. 1579/7.1.2005, σελ. 3.

Γάμος και οικογένεια.(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

 

«Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών».

 

Στη συζυγία η αγάπη επιβάλλεται και για ένα ακόμη λόγο, ας πούμε καλύτερα από κάποια ιδιαιτερότητα. Αυτός είναι η φύση της γυναίκας, που αποδεικνύεται ότι είναι γέννημα και προϊόν αγάπης (δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ που ήταν κοντά στο μέρος της καρδιάς) και επομένως δεν ισορροπεί, όταν τη στερείται. Η ίδια πηγάζει αγάπη μέσω της μητρότητάς της και δίκαια απαιτεί να αγαπάται, αφού και η ίδια κατά φύση και θέση αγαπά.

Η ιστορία και τα πράγματα μαρτυρούν ότι αν οι σύζυγοι θέλουν να πετύχουν την αρμονία και την ομαλότητα μεταξύ τους, πρέπει να υπάρχει μόνιμα μεταξύ τους η αγάπη. Ειδικά όμως του άνδρα προς τη γυναίκα του. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Χριστός προς την Εκκλησία του. Παρέδωσε τον εαυτό του για να την καταστήσει ένδοξη.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός ο μέγιστος ιεράρχης, προκαλεί τον άνδρα να μην κουράζεται να δείχνει στη σύζυγό του την αγάπη του και ότι όλη η θέληση και η προσπάθεια του είναι η ευτυχία της.

Αυτό, δυστυχώς, πολύ απουσιάζει σήμερα και τα αποτελέσματα είναι απελπιστικά. Η σημασία και η φύση της συζυγίας παραχαράχθηκε από την επίδραση του ευρωπαϊκού κυκεώνα, που τίποτε δε σεβάστηκε από την ανθρώπινη προσωπικότητα και τις πνευματικές και ηθικές αξίες, που οι προγονοί μας με αυτοθυσία κράτησαν.

Επειδή η αύξηση των ανθρώπων γίνεται με τη νόμιμη συζυγία με λύσσα ο αδίστακτος εχθρός του άνθρωπου, ο διάβολος, προσπαθεί να διαλύσει τα ήθη και να καταλύσει το δεσμό της αγάπης και της ενότητας. Το τόσο σοβαρό θέμα του γάμου δεν πρέπει να παραμεληθεί με τις παραχαράξεις του ένοχου και ανώμαλου βίου για να μην ακούσουμε και εμείς, όπως οι παλαιοί αποστάτες των ηθικών αξιών, που αποκήρυξε ο Θεός: «ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις διά το είναι αυτούς σάρκας» (Γέν. 6,3). Και επέφερε τον κατακλυσμό για να τιμωρήσει την αποστασία.

Ο σύζυγος για να πετύχει εύκολα αυτό το ρόλο -ανάλογα με τις περιστάσεις-, θα πρέπει να φέρεται στη σύζυγό του άλλοτε σαν πατέρας, άλλοτε σαν αδελφός, άλλοτε σαν φίλος και πάντοτε σαν άνδρας της. Αν το κάνει αυτό θα πετύχει την ατάραχη και αρμονική διάθεση της συζύγου, που ενώ σε πολλά σημεία είναι περισσότερο φιλότιμη και έχει αυτοθυσία, σε μερικά μικρής σημασίας συμβάντα αποθαρρύνεται και μικροψυχεί.

Δεν είναι υπερβολή ούτε προσποίηση η εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του, αφού μόνο στη νόμιμη συζυγία μπορεί να εκδηλωθεί η γνήσια και πραγματική αγάπη, εφ’ όσον «έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν». Καμιά άλλη εκδήλωση τρυφερότητας και συμπάθειας δεν μπορεί να παραλληλι­σθεί με το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» της νόμιμης συζυγίας από την οποία προέρχεται η καταβολή της ανθρώπινης ζωής. Άλλωστε και η περιγραφή του γυναικείου φύλου, που είναι και το ασθενές μέρος, απαιτεί την πρακτική του συμπλήρωση από την ανδρική αγάπη και αυτός είναι ο λόγος της ζήλειας που πλεονάζει στη γυναίκα. Ο καλύτερος τρόπος δαμασμού της γυναικείας ζήλειας είναι πρακτικά η γνήσια και έμπρακτη εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του.

Στη γενική διαστροφή που επικράτησε λόγω της αποστασίας από το Θεό «ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα» (Λουκ. 17,1). Χρειάζεται πολλή προσοχή στη συγκράτηση του δεσμού της συζυγίας. Να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν τα σκάνδαλα, από τα οποία πηγάζουν οι παρεξηγήσεις. Συνιστούμε, ειδικά στον άνδρα, ως την κεφαλή, να μην προδίδει την αγάπη και το σύνδεσμο με τη σύζυγό του, γιατί ο διάβολος και τα όργανά του ουδέποτε θα παύσουν να πολεμούν για να πληγώσουν τη ρίζα της ζωής.

Ένα δείγμα πραγματικής παρηγοριάς και στηριγμού, που μας συμβούλευσαν οι γέροντες σύμβουλοί μας, και των δύο φύλων, για τις δύσκολες ώρες είναι: «Μην ξεχνάτε ποτέ την πρώτη εβδομάδα του γάμου σας». Είστε οι ίδιοι όπως και τότε. Τίποτε δε σας χωρίζει.

Υπενθυμίζουμε στους άνδρες το «συνοικούντες κατά γνώσιν, ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω» (Α’ Πέτ. 3,7). Αυτό σημαίνει ότι η παρεκτροπή της συζύγου θεραπεύεται με την αγάπη και την τρυφερότητα, παρά με την επίπληξη και το θυμό. Μην κάνεις παρατήρηση στη σύζυγό σου, σε περίπτωση λάθους, ειδικά την ώρα του πειρασμού και της αιχμής. Εφάρμοσε το λόγο του Δαβίδ: «Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού» (Ψαλμ. 37,13). Σε άλλη ώρα, όταν είστε μόνοι σας, μακριά από τα παιδιά, εάν υπάρχουν, πάρε με τρυφερότητα τη σύζυγό σου στην αγκαλιά σου και πες της. «Αγάπη μου, δεν ξέρεις πόσο σε αγαπώ; Εγώ θέλω να είσαι μια αξιοπρεπής κυρία. Αυτό που έκανες δεν σε τιμά». Τότε μόνο δέχεται το σφάλμα και ζητά συνειδητά συγγνώμη. Αυτά είναι γεννήματα της πείρας. Εάν την ώρα του λάθους η της ζημιάς, την ελέγξεις, θα πεισμώσει, θα ανταπαντήσει, θα μουτρώσει, θα επικαλε­σθεί προφάσεις και θα πει ψέματα! Η σύνεση προλαμβάνει, εάν χρησιμοποιηθεί το φάρμακο της αγάπης.

Από τη μικρή ερευνά μας, από όσα ακούσαμε και είδαμε, βγάλαμε το συμπέρασμα ότι την περισσότερη ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει στους γάμους έχουν οι άνδρες, γιατί δεν δείχνουν αγάπη στις συζύγους τους. Αγαπούν, δυστυχώς τις γυναίκες, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή είναι η ρίζα του κακού. Τότε φυτρώνει η ζήλεια και η υποψία -με τα γνωστά αποτελέσματα-, ιδίως όταν και οι γύρω διατείνονται ότι μάλλον κάτι συμβαίνει!

Το γραφικό «άφετε και αφεθήσεται» και το «ανεχόμενοι αλλήλων εν σπλάχνοις Ιησού Χρίστου» πρέπει να επικρατεί απαραιτήτως για να υπάρχει ομαλότητα στην οικογένεια. Πολλά λάθη και σκληρότητα έχουν οι άνδρες. Συνήθως πλεονάζει η απροσεξία και η υποχώρηση στα θέματα ηθικής, που στους καιρούς μας πέρασε τα όρια. Αν συμβεί κάτι τέτοιο στη γυναίκα, τότε ο πέλεκυς της παιδείας και εκδικήσεως πέφτει βαρύς.

Η αγάπη προς τη σύζυγο είναι ως προς τον άνδρα και δικαιοσύνη, γιατί το μόνο πρόσωπο που αχώριστα και πρακτικά θα παραμείνει στο πλευρό του είναι η σύζυγός του, αφού όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του σιγά-σιγά θα εκλείψουν, ενώ στους ευσεβείς συζύγους η συζυγία συνεχίζεται και στην αιωνιότητα.

 

 Ο νόμος της επιρροής.

Υπάρχει και άλλος λόγος σοβαρότερος, που απορρέει από την έμπρακτη συζυγική αγάπη και ενότητα, σύμφωνα με το νόμο της επιρροής. Αν οι πιστοί σύζυγοι εφαρμόζουν το νόμο της αγάπης μεταξύ τους, τότε η υπερφυσική ενέργεια της αγάπης, που είναι θεία και ζωοποιός, επιδρά οργανικά από τη σύλληψη, την εγκυμοσύνη και τον τοκετό στη διάπλαση του ακέραιου και σωστού χαρακτήρα του παιδιού. Έτσι, πρακτικά και πραγματικά το παιδί αποκτά χαρακτήρα και προσωπικότητα που περιείχε η πρώτη «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Δημιουργού ανθρώπινη υπόσταση.

Αν οι σύζυγοι με προσοχή και πίστη εφαρμόζουν στη ζωή τους την εντολή της θείας αγάπης, οι καρποί είναι εμφανείς στην αρμονική και ειρηνική οικογενειακή ζωή καθώς και στο χαρακτήρα των παιδιών που θα γεννηθούν αφού δε θα είναι μόνο γεννήματα και προϊόντα της σάρκας αλλά και του πνεύματος, εφ’ όσον «το γεγεννημένον εκ του πνεύ­ματος πνεύμα έστιν» (Ιω. 3, 6).

 

(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, «Συζητήσεις στον Άθωνα». )

 

Ο θηλασμός

Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά για την αξία του θηλασμού. Παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Είναι ένα θαύμα, ένα δώρο του θεού στον άνθρωπο. Μια ευλογία και ένα ακόμη δείγμα της σοφίας και της αγάπης Του για το αγαπημένο και καταταλαιπωρημένο παιδί Του!

Κι όπως στο μυστικό δείπνο, έτσι και με τον θηλασμό αντιλαμβανόμαστε το διαρκές και χωρίς τέλος πατρικό ενδιαφέρον Του, την στοργή Του, την μέριμνά Του.

Μας δίνει λύσεις και απαντήσεις! Χωρίς τέλος στον χρόνο.

Αντίστοιχα θέτει και ένα ερώτημα: Μέχρι πότε και για ποιόν λόγο θα αρνούμαστε αυτήν την αγάπη Του;

Αν και ζούμε στην εποχή της γνώσης ( όπως μας λένε ) εν τούτοις δεν γνωρίζουμε πολλά, βασικά και πολύ σημαντικά πράγματα που θα ωφελούσαν την ζωή μας αλλά και θα μας επέτρεπαν να βλέπουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας με διαφορετικό βλέμα. Θα μας επέτρεπαν να διεκδικούμε το συμφέρον μας.

Συγκεντρώσαμε από το διαδίκτυο κυρίως αλλά και από μια πλειάδα σχετικών εντύπων, βιβλίων κλπ ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία παραθέτουμε και εδώ. Γνωρίζουμε ότι δεν είναι όλα. Αλλά κι αυτά ούτε λίγα είναι, ούτε αδιάφορα για κάθε άνθρωπο, ούτε μικρής αξίας. Αν λέμε συνέχεια ότι θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο και πιό ανθρώπινο, ας ξεκινήσουμε από εδώ με τη βοήθεια του Θεού.

Το πόσο σημαντικό είναι το άγγιγμα της μητέρας και του πατέρα για κάθε άνθρωπο και πόσο επηρεάζει θετικά ή αρνητικά ( όταν το στερηθεί ) όλη του την ζωή, θα μπορούσε να το περιγράψει μόνο ένας καλός παιδίατρος, ίσως κι ένας ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Πολλά τραύματα της ψυχής ξεκινούν από εδώ. Με τον θηλασμό η μητέρα και το παιδί αποκτούν μια μοναδική συναισθηματική σχέση που τίποτα δεν μπορεί να την σβήσει. Ούτε κι ο χρόνος. Διότι μπορεί ο άνθρωπος να μην θυμάται τις στιγμές που θήλαζε ( αν και υπάρχουν αρκετοί που θυμούνται ) αλλά το χάδι, το βλέμμα, η υπομονή, η ζεστασιά της αγκαλιάς, οι μυρωδιές του σώματος όχι μόνο κάνουν το παιδί να αισθάνεται ασφάλεια αλλά και το δυναμώνουν ψυχικά και σωματικά για όλη του τη ζωή.

Επιπλέον το παιδί προστατεύεται ιατρικά αφού προσλαμβάνει από την μητέρα όλα σχεδόν τα απαραίτητα αντισώματα για να αντιμετωπίσει αργότερα τις πιό σημαντικές και δύσκολες λοιμώδεις νόσους. Ας σημειώσουμε ότι κανένα τροφικό υποκατάστατο δεν μπορεί να προσφέρει στο παιδί αυτά τα αντισώματα, αφού απλώς δεν τα περιέχει. Ούτε των ζώων το γάλα. Γι’ αυτό και οι επιστήμονες τα ονομάζουν «νεκρή τροφή». Φυσικά οι εταιρείες τροφίμων αλλά και οι εταιρείες παιδικών τροφών έχουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα και λένε διάφορα. Η αλήθεια όμως είναι ότι σαν το μητρικό γάλα, δεν υπάρχχει καμία άλλη τροφή. Κι αν ακόμη σε κάποιο υποκατάστατο προσθέσουν ορισμένα στοιχεία, το σίγουρο είναι ότι ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να τα προσλάβει αφού είναι αφύσικα. Αναντικατάστατο λοιπόν το μητρικό γάλα.

Το παιδί προστατεύεται και από άλλες ασθένειες όπως οι αλλεργίες και το άσθμα ενώ και έναντι του καρκίνου είναι πιό ισχυρό. Αλλά και η μητέρα προστατεύεται από τον καρκίνο του μαστού αλλά και την οστεοπόρωση.

Το μητρικό γάλα είναι μια πλήρης τροφή και ικανοποιεί τις ανάγκες του παιδιού τόσο για τροφή, όσο και για υγρά. Μάλιστα είναι εύπεπτο και έχει σταθερή θερμοκρασία, γεγονός που κάνει το παιδί πιό ήρεμο και πιό ήσυχο.

Γιαγιά, γιατί δὲν μὲ ὑπακοῦς;

Ἔκπληκτοι οἱ πελάτες τοῦ μεγάλου πολυκαταστήματος ἔστρεψαν ἐνστικτωδῶς τὸ πρόσωπότους πρὸς τὸ μέρος ἀπ’ ὅπου ἐρχόταν ἡ

διαπεραστικὴ κραυγή.Πρὸς τὴν ἔξοδο τοῦ καταστήματοςμιὰἀπελπισμένη γιαγιὰ προσπαθοῦσεμὲ χαμηλωμένη φωνὴ νὰ τιθασεύσει τὸἐγγόνι λέγοντάς του πὼς δὲν εἶχε ἄλλαχρήματα. Ὁ μικρός, 3-4 ἐτῶν περίπου,στριφογύριζε μανιασμένος γύρω ἀπὸτὰ ταμεῖα τοῦκαταστήματος, χτυποῦσεμὲ πεῖσμα τὰ πόδια του στὸ δάπεδο καὶσυνέχισε νὰ φωνάζει:

–Γιαγιά, γιατί δὲνμὲὑπακοῦς;

Ἡ μαρτυρικὴ γιαγιὰ εἶχε τὸκουράγιο νὰ βγεῖἔξω καὶὁ βασανιστήςτης ἀναγκάστηκε νὰ τὴν ἀκολουθήσει,ἀποφασισμένος πάντως νὰ συνεχίσει τὸβασανισμὸ τῆς δύστυχης γυναίκας στὸδρόμο καὶ στὸ σπίτι…

Αὐτὴ εἶναι ἡ νέα γενιὰ ποὺ μεγαλώνει. Μιὰ γενιὰὑποψήφιων τυράννων.Παιδιὰ ποὺἐκπαιδεύονται συστηματικὰἀπὸἀδιαφώτιστους γονεῖς καὶ στενοὺςσυγγενεῖς στὸ νὰ καταστοῦν αὔριο τύραννοι.

Πῶς ἐκπαιδεύονται…;Μὰ μὲ τὴν παντελὴἀπουσία παιδαγωγίας!

Ὁ μικρὸς πρίγκιπας πρέπει νὰ τὰἔχειὅλα ἕτοιμα καὶὅλα ἀμέσως μόλις τὰ ζητήσει, εἰ δυνατὸν καὶ πρὶν τὰ ζητήσει.Μέσα δὲ στὸ σπίτι ὀφείλουν οἱ πάντεςνὰ εἶναι πρόθυμοι ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴννὰἐκτελέσουν τὶς διαταγές του. Φυσικὰτὸἀτίθασο παιδὶ δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει τὴ διαφορὰτοῦ «μέσα στὸ σπίτι»καὶ «ἔξω ἀπὸ αὐτό». Γι’ αὐτὸ καὶἀπαιτεῖὁπουδήποτε οἱἐπιθυμίες του νὰ εἶναινόμος. Ἔτσι ὠμά: «Γιαγιά, γιατί δὲν μὲὑπακοῦς;»

Ἡ τραγωδία θὰ αὐξηθεῖἀνάλογα καὶμὲ τὴν ἡλικία του. Αὐτὸ ποὺ θρασύτατασήμερα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπουςτοῦ σπιτιοῦ, αὔριο θὰ τὸ διεκδικεῖ πεισμόνως ἀπὸ τοὺς συμμαθητές του καὶτοὺς δασκάλους καὶ καθηγητές του στὸσχολεῖο. Καὶ λίγο ἀργότερα ἀκόμη θὰτὸἀπαιτεῖἀνυποχώρητα στὸ χῶρο τῆςδουλειᾶς του. Ἂν συμβεῖ μάλιστα νὰἀποκτήσει θέση προϊσταμένου, τότε… ἀλίμονο στοὺς ὑφισταμένους του· θὰ τοὺςτρελάνει.

Τὰὅπλα ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸ παιδί,προκειμένου νὰ πετύχει αὐτὸ ποὺ θέλει, εἶναι πολὺ δυνατά. Ἄλλοτε χρησιμοποιεῖ μιὰἀκαταμάχητη γλυκύτητα· ἕνα-δυὸ φιλιὰ καὶἡἀντίσταση τῆς γιαγιᾶςκαταρρέει ἀμέσως. Ἄλλοτε βάζει σὲἐνέργεια τὸ κλάμα – πανίσχυρο ὅπλο· μὲαὐτὸ κάμπτει τὴν ἀντίσταση ἀκόμη καὶτοῦ πατέρα, ποὺὑποτίθεται εἶναι ὁ πιὸδύσκολος νὰὑποχωρήσει. Ἄλλοτε καταφεύγει στὸ πεῖσμα· ἄλλοτεχρησιμοποιεῖτὴν ἄρνηση γιὰ φαγητό· ἄλλοτε παγώνεισχέση του μὲ τὴ μητέρα: δὲν τῆς μιλάει, δὲν δέχεται χάδια, δὲν τῆς δίνει σημασία. Ὅλα αὐτὰ καὶἄλλα ἀκόμη εἶναι τρόποι ποὺ σοφίζεται τὸ παιδὶ γιὰ νὰ πετύχει αὐτὸ ποὺἐπιθυμεῖ.

Τί λοιπὸν πρέπει νὰ γίνει;

Δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση ἡἀγωγὴ τοῦ παιδιοῦ. «Ὁ παῖς πάντων θηρίων ἐ στὶ δυσμεταχειριστότατον», ἔγραψε ὁ Πλάτων· τὸ πιὸ δυσκολομεταχείριστο θηρίο εἶναι τὸ παιδί. Θηρίο πραγματικὰἀδάμαστο καὶ μὲἀπρόσμενη συμπεριφορά.

Ἕνας σημαντικὸς λόγος ποὺἐπιδεινώνει συχνὰ τὸ πρόβλημα εἶναι ἡὀλιγο τεκνία. Ὅσο λιγότερα παιδιὰ στὴν οἰκογένεια, τόσο ζωηρότερα καὶἐγωιστικότερα κινδυνεύουν νὰ γίνουν. Τὸἕνα παιδὶ σίγουρα κινδυνεύει ἀκόμη περισσότερο. Γι’ αὐτό, ὅταν δὲν συντρέχουν λόγοι ἀνεξάρτητοι τῆς θελήσεώς τους, οἱ γονεῖς ἂς μὴν ἀρκοῦνται στὸἕνα ἢ καὶ στὰ δύο παιδιά. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ πολυτεκνία θὰ λύσει ὅλα τὰ θέματα· σίγουρα ὅμως τὸ περιβάλλον τῆς πολύτεκνης οἰκογένειας εἶναι καταλληλότερο γιὰ τὴ σωστὴἀνατροφὴ καὶ παιδαγωγία τῶν παιδιῶν.

Τὸ σημαντικότερο εἶναι νὰἀποφασίσουν οἱ γονεῖς νὰ μὴν ὑποχωροῦν ἀδιάκριτα στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ παιδιοῦ, νὰ μὴν ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὶς μεθοδεύσεις του. Εἶναι βέβαια δύσκολο ἀλλὰ ὄχι ἀκατόρθωτο. Θὰ τοῦἐξηγοῦν ἤρεμα καὶ χωρὶς φωνὲς ὅτι αὐτὸ ποὺ ζητάει δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ δοθεῖ. Νὰ τοῦἐξηγήσουν ἐπίσης ὅτι ὑπάρχει πολλὴ φτώχεια στὸν κόσμο καὶὅτι ἑκατομμύρια παιδιὰ δὲν ἔχουν οὔτε ψωμὶ νὰ φᾶ νε.Ποτὲ δὲν θὰ χρησιμοποιήσουν ψέμα. Θὰ τοῦ λένε μόνο τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν πρέπει νὰὑποχωρήσουν οὔτε μία φορά, ὅταν τὸ αἴτημα τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἄτοπο. Μιὰὑποχώρηση θὰἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ κάνει τὸ παιδὶ σὲἀφάνταστα ἐπίμονο τὴν ἑπόμενη φορά, καθὼς γνωρίζει ὅτι κάποια στιγμὴἡἀντίσταση τῶν γονέων του θὰ καμφθεῖ.

Ὅσο περισσότερα προσφέρουμε στὰ παιδιά, τόσο φτωχότερα καὶ πιὸἀδύνατα τὰ καθιστοῦμε, ἔλεγε ὁἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς γονεῖς (PG 60, 452-454). Γιατί πιὸἀδύνατα; Διότι δὲν μαθαίνουν νά ἀγωνίζονται, νὰ παλεύουν, νὰ προσπαθοῦν, νά ἀναπτύσσουν δημιουργικότητα· τὰ θέλουν ὅλα ἕτοιμα καὶὅλα εὔκολα. Κι ὅταν τὰ πράγματα τοὺς ἔρχονται δύσκολα, ἀντὶ νὰ κοπιάσουν,

ξεφεύγουν… παραδινόμενα στὰ ναρκωτικά ἢἀκόμα καὶ στὴν αὐτοκτονία.

Πάνω ἀπὸὅλα οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς νὰἐπικαλοῦνται τὸ φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐνίσχυσή τους ἀπὸ τὴ θεία Χάρη.

Διότι τὸἔργο τους εἶναι δύσκολο πολύ.

Εἶναι ὅμως καὶἀφάνταστα ὑπέροχο· γίνονται συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνάδειξη προσώπων ποὺ θὰ λάμπουν αἰώνια στὸ φῶς τῆς θείας Βασιλείας!

Εὐσταθίου Χ. Μπάστα

περιοδικό Ο ΣΩΤΗΡ ΑΡ. 2005, 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010