ΤΟ κείμενο, το οποίο εν συνεχεία αναδημοσιεύουμε, είναι άκρως αποκαλυπτικό για την τόλμη, την ειλικρίνεια και την αμεσότητά του. Τα όσα αναφέρονται σε αυτό για την τραγική κατάσταση στην γείτονα χώρα της Σερβίας, αντικατοπτρίζουν δυστυχώς και την ζοφερά πραγματικότητα της πατρίδος μας.
Είναι παρήγορη η ύπαρξη αφυπνιστικών φωνών, όπως η παρούσα εκ Σερβίας, και είθε αυτές να πολλαπλασιασθούν, να διεγείρουν συνειδήσεις, να οδηγήσουν σε μετάνοια και να παύση επί τέλους το Ολοκαύτωμα των Εκτρώσεων, ώστε να γίνη ο Θεός ίλεως!…
Ο ιατρός Στόγιαν Αδάσεβιτς είναι ο μοναδικός γυναικολόγος στην Σερβία, ο οποίος δημοσίως ομολόγησε ότι η έκτρωση είναι φόνος, για τον οποίο ευθύνονται τόσο ο ιατρός, όσον και η μητέρα.
Μόλις κυκλοφόρησε (εις τα σερβικά) το βιβλίο του: « Η αγιότης της ζωής», το οποίο είναι μία συλλογή των άρθρων του περί της ενδομητρίου παιδοκτονίας. Παραθέτομε ένα μέρος αυτής της πολυτίμου μαρτυρίας, η οποία Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Σερβικής Εκκλησίας « Ορθοδοξία»:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ποία ήταν η στιγμή, που καταλάβατε ότι εκτελούντες την
έκτρωσιν, φονεύετε το ανθρώπινον ον;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Είμαι ιατρός, γνωρίζω τας πράξεις μου, είμαι ένοχος δι ὅλας τας φρικαλεότητας που έκανα εργαζόμενος ως γυναικολόγος και είμαι υποχρεωμένος να μαρτυρήσω, να αφυπνίσω, να προειδοποιήσω ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης ουσιαστικώς είναι φόνος του αγεννήτου ανυπερασπίστου παιδιού. Εις τας οριζομένας
υποχρεώσεις της εργασίας μου ήσαν και αι νόμιμοι εκτρώσεις. Τοτε δεν εγνώριζα ότι πράττω φόνον, τώρα, όμως, υποστηρίζω και γνωρίζω ότι η αμαρτία μου ενώπιον του Θεού είναι μεγάλη.
Εις το πανεπιστήμιον εδιδάχθην ότι το παιδί είναι ζωντανόν, μόλις γεννηθή με το πρώτον του κλάμα. Προ του κλάματος υπάρχει μόνον ως ένα των οργάνων της μητέρας του: ως ένα δόντι, ως ένας νεφρός, ως η σκωληκοειδής απόφυσις. Εκανα από 48.000 έως 62.000 εκτρώσεις! Τούτο είναι ως να έχω εξαφανίσει μίαν ολόκληρον πόλιν. Το Βελιγράδιον έχει τόσα νοσοκομεία και αρκετάς ιδιωτικάς κλινικάς, ένθα γίνονται αι εκτρώσεις! Εις τα τέλη της δεκαετίας του 80 ενεφανίσθη το υπερηχογράφημα με την διαγνωστικήν του δυνατότητα και μου έφερε πολλάς εκπλήξεις. Είδα το έμβρυον, τους κτύπους της καρδίας του, τας κινήσεις, το άνοιγμα του στόματός του. Εις τα μεγαλύτερα έμβρυα παρετήρησα το «πιπίλισμα» του αντίχειρος. Το έμβρυον εσκέπτετο και ησθάνετο, διότι αντέδρα εις τους βαθείς διαπεραστικούς ήχους επιταχύνον τας κινήσεις του. Και ύστερα από 4-5 λεπτά, όσον διαρκεί η έκτρωσις, το έμβρυον τούτο, αυτό το ίδιον ανθρώπινον ον, κείται τεμαχισμένον μεταξύ των εργαλείων εις το τραπέζι.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ποτε επαύσατε να κάνετε εκτρώσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Αυτό που θα σας διηγηθώ τώρα, είναι οχληρόν και πάρα πολύ επίπονον, αλλά δεν είναι δυνατόν να ωραιοποιούμεν κάτι, το οποίον αφ ἑαυτοῦ είναι φρικτόν. Προς θλίψιν και δυστυχίαν μου το 1988 έκανα έκτρωσιν εις μίαν προχωρημένην εγκυμοσύνην των 4, 5 μηνών. Κατά την διάρκειαν αυτής της εγχειρήσεως, της οποίας τας λεπτομερείας δεν ημπορώ να περιγράψω άνευ ταραχής, φρικιών ανεκάλυψα τον φονέα εντός μου. Μια εγχείρησις, η οποία έπρεπε να είναι μία πράξις ρουτίνας, μετετράπη εις ένα πραγματικόν εφιάλτην.
Με την πρώτην κίνησιν του θλάστου έβγαλα το χεράκι καίτό έρριξα επάνω εις το τραπέζι των εργαλείων. Ιδοὺ
– το νεύρον του χεριού έπεσεν εις την άκρην της κομπρέσσας βρεγμένης με ιώδιον. Το ιώδιον ερέθισε το νεύρον και το μικρούλικον χεράκι άρχισε να συσπάται. Με την επομένην κίνησιν έβγαλα το πόδι. Και συνέβη το ίδιον – τώρα έτρεμε και εσυσπάτο το πόδι. Κατι όμοιον δεν μου είχε συμβή ποτέ πριν. Υστερον προσεπάθησα
με τον θλάστην να συλλάβω και την καρδίαν, η οποία ακόμη εκτύπα και υπό τον θλάστην έκανε σπασμούς
ολοέν και αργότερον… και αργότερον και επιτέλους έπαυσε.
Τοτε εσυνειδητοποίησα ότι έπραξα φόνον, ότι εθανάτωσα άνθρωπον. Η γυναίκα αιμορράγει πολύ, η ζωη της εκινδύνευε. Προσηυχήθην:
«Κυριε, βοήθησέ με να σώσω αυτήν την γυναίκα και τιμώρησε εμένα!».
Εκτοτε ποτέ μου δεν επανέλαβα ομοίαν πράξιν. Ετυχε η νέα μου γνώσις να συμπίπτη με την άποψιν της Εκκλησίας – ότι το έμβρυον είναι ζωντανόν ήδη από την σύλληψίν του, δηλαδή από την στιγμήν της γονιμοποιήσεως του ωαρίου. Η ενδομήτριος παιδοκτονία είναι πολύ μεγαλυτέρα και βαρυτέρα αμαρτία από τον απλούν φόνον, επειδή το έμβρυον εντός της μήτρας είναι αδύναμον να αμυνθή, ενώ δεν πταίει δια τίποτε· μόνον εκείνο είναι άνευ προσωπικού πταίσματος εις όλον το ανθρώπινον γένος, διότι δεν εγεννήθη καν.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Δια το πως θα χρησιμοποιηθούν τα έμβρυα, τα εκτρωθέντα κατά την διακοπήν της εγκυμοσύνης – τόσον την φυσικήν όσον και την τεχνητώς προκαλουμένην – δεν χρειάζεται η άδεια της μητέρας του εμβρύου. Ποία είναι η τύχη αυτών των τεμαχισμένων μικροσκοπικών σωμάτων;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Σπανίως διερωτάται κανείς τι συμβαίνει μεαυτά τα έμβρυα εις τα νοσοσκομεία μας. Εις την χώραν
μας κανείς δεν ανακοινώνει και δεν δημοσιεύει πληρο-
φορίας αυτού του είδους. Δεν υπάρχουν αι κατάλληλοι
βάσεις δια την επιστημονικο-ερευνητικήν εργασίαν και δια την χρήσιν
αυτών των εμβρύων εις την φαρμακευτικήν βιομηχανίαν, διότι τούτο
είναι εξαιρετικώς δαπανηρόν. Και προς το παρόν, όσον γνωρίζω, δεν
υπάρχουν καν αι συνθήκαι δια την εμπορευματοποίησιν. Εις ημάς αυτά
τα έμβρυα αντιμετωπίζονται ως ιατρικόν απόβλητον. Εναποτίθενται
εις μαύρους σάκκους, μαζί με τα λοιπά όργανα τα απομείναντα από
διαφόρους εγχειρήσεις εις τους ενήλικας ασθενείς και καίγονται όλα
ως απόβλητα.
Ως κοινωνία είμεθα υποχρεωμένοι να προστατεύσωμεν το παιδί ιατρικώς, ηθικώς, δικαστικώς και νομικώς, διότι πρέπει να έχη όλα τα δικαιώματα, τα οποία έχει ένας ενήλιξ. Τούτο είναι το καθήκον μας προς όλα τα μέλη της κοινωνίας μας.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Υπάρχει η ακριβής στατιστική πληροφορία περί του αριθμού των διαπραττομένων εκτρώσεων εις την Σερβίαν;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Είναι αδύνατον να υπάρχη ένα τέτοιον είδος στατιστικής και όλαι αι σχετικαί πληροφορίαι είναι ψευδείς. Η μία στατιστική μας ενημερώνει ότι έχομεν 120.000 εκτρώσεις τον χρόνον, η άλλη στατιστική μας ενημερώνει ότι αυτός ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος – 420.000 εκτρώσεις τον χρόνον. Εγὼ θεωρώ ότι εις ένα γεννημένον παιδί αντιστοιχούν 25 εκτρώσεις.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τι άποψιν έχετε δια το ζήτημα της αντισυλλήψεως;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Η αντισύλληψις σημαίνει το πράττειν εναντίον της συλλήψεως. Την ταξινομώ εις τρία είδη: Το πρώτον είδος είναι η εγκράτεια και είναι επιτετραμμένον· το δεύτερον είδος είναι η ικανοποίησις της ορμής άνευ εκσπερματώσεως και δεν είναι επιτετραμμένον· το τρίτον είδος είναι σατανικόν και δίδει την δυνατότητα της εφαρμογής μιας ολοκλήρου σειράς εις την ουσίαν εκτρωτικών μέσων, αλλά τα οποία ονομάζουναντισυλληπτικά: το σπιράλ, το «χάπι» κ.τ.λ.
Τι είναι το «σπιράλ»; Είναι ένα μηχανικόν στοιχείον, το οποίον εισάγεται εις την μήτραν, δια να προκαλέση την στείρωσιν. Το κάθε «σπιράλ» είναι εκτρωτικόν. Τα πρώϊμα τέστ εγκυμοσύνης αποδεικνύουν ότι αι γυναίκες, έχουσαι το «σπιράλ», εγκυμονούν περισσοτέρας φοράς τον χρόνον. Το «σπιράλ» μόνο εμποδίζει το έμβρυον να εμφυτευθή εις την μήτραν και εκείνο συνεπώς αποθνήσκει εις την ηλικίαν της μιας εβδομάδος. Το ίδιον πράγμα έχομεν και με τα «χάπια». Ταύτα εμποδίζουν την ωρίμανσιν του ωαρίου, αλλοιώνουν τον βλεννογόνον χιτώνα της μήτρας, ώστε να μη γίνη δεκτική δια το έμβρυον.
Υπάρχουν πολλαί απληροφόρητοι γυναίκες, αι οποίαι αφελώς υιοθετούν την κοινήν ανεύθυνον στάσιν απέναντι εις το ζήτημα τούτο. Είδατε εις τα μέσα ενημερώσεως, τα γυναικεία περιοδικά, τας εκπομπάς
– και ηκούσατε κάπου η ποτέ κανένα λόγον εναντίον των εκτρώσεων, των αντισυλληπτικών και της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως;
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τι είναι εξωσωματική γονιμοποίησις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Το έχω κάνει και αυτό. Υποστηρίζω ότι η εξωσωματική γονιμοποίησις είναι κακόν. Γονιμοποιούνται περισσότερα ωάρια, ενίοτε 10, 20 και παραπάνω, γίνεται διαφοροποίησις και θανατώνεται παν
περισσευούμενον έμβρυον, δια να διευκολυνθή η επιβίωσις το πολύ τριών εμβρύων. Εὰν ληφθούν περισσότερα από τα τρία, τότε είναι ανάγκη να μειώσωμεν τον αριθμόν των, διότι η μήτρα δεν θα ηδύνατο να αντέξη την κυοφορίαν.
Μετάφρασις από τα σερβικά: Μιλίτσα Βεσκωφ
(*) Εφημερ. « Ορθόδοξος Τυπος», αριθ. 1579/7.1.2005, σελ. 3.
Archive for the ‘Εκτρώσεις’ Category
1. «.Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν.»!
Μια κυρία γύρω στα εξήντα είχε κόρη παντρεμένη εφτά χρόνια, που δεν έκανε παιδιά, και τελικά χώρισε γι’ αυτό το λόγο. Κλαίγοντας η μάνα της αποκάλυψε:
Δικές μου αμαρτίες πληρώνει το κορίτσι μου. Παντρεύτηκα το 1940, με τον Πόλεμο. Ο άντρας μου πολέμησε και γύρισε τραυματισμένος, μα ευτυχώς σώθηκε. Ύστερα ήρθε η Κατοχή με τη φοβερή πείνα. Έμεινα τέσσερις φορές έγκυος. Όμως όλες τα έριξα, δύο θηλυκά και δύο αρσενικά. Λιγοψύχησα. Πως θα τα μεγάλωνα μέσα στην Κατοχή και την πείνα; Τούτη την κόρη τη γλύτωσα από το μαχαίρι του δήμιου γιατρού από Θαύμα. Την παραμονή, που θα γινόταν το έγκλημα, είδα στον ύπνο μου μια γυναίκα μαυροφόρα, γλυκειά στην όψη. Την παρομοίασα με μια Εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, που είχα από τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου. Μου είπε αυστηρά:
– Σκληρή γυναίκα, ολιγόπιστη. Το κορίτσι είναι δικό μου και μην τολμήσεις να το χαλάσεις!
Ανατρίχιασα, φοβήθηκα και έτσι γλύτωσα τη Μαρία μου.
Οι τύψεις όμως δεν μ’ αφήνουν να ησυχάσω. Κάθε τόσο με ταράζει το ίδιο όνειρο. Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν, σαν να θέλουν να με πιάσουν, μα δεν μπορούν, είναι τυφλά! Ξυπνάω συγκλονισμένη. Παρακαλώ την Παναγία να μου πάρει τον ύπνο, να μη βλέπω αυτό το συνταρακτικό όνειρο.
2. «.Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε να μ’ αγκαλιάσει.»!
Μια άλλη κυρία, γύρω στα τριάντα της χρόνια, αποκάλυψε επίσης:
Έχω δύο κοριτσάκια, έξι κι οχτώ χρονών. Έμεινα ξανά έγκυος. Πιάσαμε μεγάλη γκρίνια με τον άντρα μου.
– Να ρίξεις το παιδί. Δεν τα βγάζω πέρα με τρία παιδιά. Βλέπεις ότι βασανίζομαι να θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέρους. Δεν αντέχω άλλο.
Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα με φρίκη να με σπρώχνουν σε τέτοιο έγκλημα. Δυστυχώς, με πίεζαν και τα πεθερικά. Ο άντρας μου έγινε πολύ σκληρός, με απειλούσε με διαζύγιο. Απελπίστηκα και υποχώρησα αγανακτισμένη. Το κακό έγινε. Το παιδί ήταν αγόρι. Όλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία από το Θεό, σκέφτηκα, μα ήταν πλέον αργά.
Πήγα σε Πνευματικό και εξομολογήθηκα. Μου έβαλε Κανόνα.
– Πέντε χρόνια ακοινώνητη και με επιείκεια, γιατί το έκανες χωρίς τη θέλησή σου.
Με υπομονή δέχθηκα τον Κανόνα. Όμως πονούσε η ψυχή μου, όταν τις Μεγάλες Γιορτές όλοι στο σπίτι πήγαιναν και κοινωνούσαν, ακόμα και ο αίτιος του κακού, έστω από συνήθεια. Με πλήγωναν και τα κοριτσάκια μου, όταν με αφέλεια με ρωτούσαν:
– Μαμά, εσύ δεν θα κοινωνήσεις;
Έπρεπε κάθε φορά να σκεφτώ ψεύτικες δικαιολογίες. Η μικρή μου κορούλα μου έλεγε συχνά:
– Μανούλα, ήθελα κι εγώ να έχω ένα αδελφούλη. Θα τον αγαπούσα πολύ.
Μια φορά μου είπε:
– Μαμά, είδα στον ύπνο μου ένα αγοράκι. Μου είπε πως είναι ο αδελφούλης μου που αγαπώ. Μα πως δεν έχει μάτια να με δεί;
Με πήραν τα κλάματα, γιατί το ίδιο όνειρο έβλεπα κι εγώ. Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε να μ’ αγκαλιάσει, μα δεν μπορούσε, ήταν τυφλό. Σκέφτηκα, αχ παιδάκι μου! Εγώ σου έβγαλα τα ματάκια σου, γιατί δεν είχα δύναμη να φωνάξω: ΟΧΙ στο έγκλημα της Εκτρώσεως, που έκαμε δυστυχισμένο κι εσένα, μια πιο πολύ εμένα.
ΠΗΓΗ.Περιοδικό -ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ τευχ.127
