«ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» Ή ΑΣΚΗΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ; Γαβριηλία μοναχή

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 18η Οκτωβρίου 2018
……..

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα στη ζωή της Εκκλησίας ήταν και είναι η διάκριση μεταξύ γνησίας και νόθης πνευματικότητος. Μελετώντας τα αγιογραφικά κείμενα και τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων μας διαπιστώνουμε ότι στη ζωή της Εκκλησίας, ήδη από τα πρώτα βήματά της, από την εποχή των αποστολικών χρόνων, εμφανίστηκε παράλληλα με την γνήσια πνευματικότητα, που είναι προϊόν και καρπός του αγίου Πνεύματος και μία άλλη «πνευματικότητα», νόθη και κίβδηλη, που εμπνέεται από το σατανά, με σκοπό την παραπλάνηση των πιστών. Όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις και οι παύλειες Επιστολές, οι νεοφώτιστοι μετά το βάπτισμά τους ελάμβαναν υπερφυσικά χαρίσματα, έτσι ώστε να γίνεται αισθητή η παρουσία του αγίου Πνεύματος στα μέλη της Εκκλησίας, αλλά και στους εκτός αυτής. Ένα από αυτά τα υπερφυσικά χαρίσματα ήταν και το λεγόμενο χάρισμα της «διακρίσεως των πνευμάτων», για το οποίο κάνει λόγο ο απόστολος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών», (12,10). Στους χαρισματούχους αυτούς δηλαδή είχε δοθεί το ειδικό χάρισμα, να μπορούν να διακρίνουν τους αληθινούς προφήτες και διδασκάλους από τους απατεώνες και τα πραγματικά χαρίσματα του αγίου Πνεύματος από τα ψεύτικα, που κρύβουν απατηλά την πλάνη.

Advertisements

Προσοχή στήν ἀνάγνωση θρησκευτικῶν βιβλίων (μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη)

(πρωτ. Βασιλείου Κοκολάκη).

Καί πάλι στό προσκήνιο ἡ μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη, ὡς μία ἐξαίρετη ἁγία μορφή.

Στό προηγούμενο σχετικό βιβλίο περί τῆς ἴδιας μοναχῆς, ¨Ἀσκητική τῆς Ἀγάπης¨, πολύ συνοπτικά, μέσα ἀπό τό συναίσθημα περνοῦν ἁπαλά ἀλλότριες διδασκαλίες: συγκρητιστικά στοιχεῖα, λίγο Ἰνδουϊσμό-Γκουρουϊσμό, προτεστάντικου τύπου γλωσσολαλιά, χορτοφαγία κουλτούρας, ἀποκρυφιστική ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου, Υama (ἡ πεποίθηση τῆς γερόντισσας πώς τό σέξ, ἀκόμα καί μέσα στό γάμο, εἶναι ἀντιθεϊκό), ἀνυπαρξία – Νέκρωση πρίν καί μετά τό θάνατο, διαλογισμό ἀντί προσευχῆς, θετική σκέψη, μακριά οἱ ἐνοχές, διαφήμιση ἰνδουϊστῶν διδασκάλων, δεισιδαιμονίες, μηνύματα ὁράσεις πλάνες, ἰαματικό χάρισμα, ἐπικίνδυνη ἀγάπη, περίεργη φυσιοθεραπεία.

Στό νέο βιβλίο «Η Γερόντισσα της χαράς – Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη», τῆς συγγραφέως μοναχῆς Φιλοθέης, ἡγουμένης τοῦ ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Παναγία τῶν Βρυούλων», ἀπό τίς ἐκδόσεις »Επιστροφή» συναντοῦμε ἄλλες ἀλλότριες διδασκαλίες, ὅπως:

Ἐπικίνδυνη ἐπικοινωνία μέ ἀγγέλους, θέα ἀγγέλων…

Ἐκμετάλλευση ἀγαθῶν λόγων· τά καλά περιστασιακά λόγια κάποιων γερόντων γιά τήν γερόντισσα Γαβριηλία ἤ ἡ ἁπλή ἐπικοινωνία μαζί της δέν σημαίνει καί ἀναγνώριση μίας ἁγιότητας σ’αὐτήν.

Ἰνδουϊστική στάση ζωῆς. ¨…ὅταν σέ ἀκούω, ἐγώ δέν ὑπάρχω, προσπαθῶ νά γίνω ἐσύ, ὥστε νά μπορέσω νά σέ καταλάβω καί νά σέ βοηθήσω, ὁπότε ποιός νά κουραστεῖ, ἀφοῦ ἐγώ δέν ὑπάρχω;¨( σελ. 51)

Ὁ ἅγιος κατά τούς διαπροσωπικούς διαλόγους δέν χάνει τήν αὐτοσυνειδησία του, δέν ἐξαφανίζεται μέσα στόν ἄλλο, δέν ταυτίζεται μέ τόν ἄλλο, δέν διακατέχεται ἀπό ἐνσυναίσθηση ( νέος ἀποκρυφιστικός ὅρος τῆς Νέας Ἐποχῆς). Ἀλλά διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατανοεῖ τή θέση τοῦ ἄλλου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ ἀποκαλύπτει τό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἄλλου, ὥστε νά μπορεῖ ἀποτελεσματικά νά τόν μεταμορφώσει.

Γερόντισσα Γαβριηλία- Κρίσεις και Σχόλια στο περιεχόμενο του βιβλίου: “Ασκητική της Αγάπης” Γαβριηλίας μοναχής

Γερόντισσα Γαβριηλία
Κρίσεις και Σχόλια στο περιεχόμενο του βιβλίου:
“Ασκητική της Αγάπης”
Γαβριηλίας μοναχής
Αθήναι 2003

Ιεροδιακόνου Βασιλείου Σπηλιοπούλου

(Προλεγόμενα Αρχιμ. Σαράντου Σαράντου)

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
(π. Σαράντου Σαράντου)

Στο βιβλίο που ευρέως εκυκλοφόρησε, “Η Ασκητική της Αγάπης”, της Γαβριηλίας μοναχής, αναφέρεται το όνομά μου ως ένας από εκείνους που γνώρισαν τη μοναχή. Πράγματι, είχαμε συναντηθεί μία φορά και ανταλλάξαμε για λίγο κάποιες απόψεις. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δική μου “εγγύηση” για το βιβλίο, που μεταγενέστερα συνεγράφη από την ομώνυμη συγγραφέα.
Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας να παρουσιάσω με πολλή χαρά την κριτική του παραπάνω βιβλίου, που έχει κάνει ο ιερολογιώτατος Διάκονος π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος.
Είναι πολύ χρήσιμη η ανάγνωση αυτής της κριτικής από τους αναγνώστες του ογκώδους βιβλίου της Γαβριηλίας, αλλά και από όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα των ορθοδόξων, για να μάθουν να ξεχωρίζουν το σιτάρι από το άχυρο, το φως από το σκοτάδι, την αλήθεια από το ψέμα.
Δυστυχώς, η πληθώρα των μηνυμάτων και των ακαταπαύστων πληροφοριών της “Νέας Εποχής”, αμβλύνουν τις ορθόδοξες συνειδήσεις όλων μας, ακινητοποιούν τη δοτή από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό ευθυκρισία, αποσκοπώντας να παραπλανήσουν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς και να τους εντάξουν στο γοητευτικό πανόραμα της Πανθρησκείας.
Θεσμοί θεανθρώπινοι και αρχές αυταπόδεικτες μέχρι τώρα, σχετικοποιούνται, με ύπουλους τρόπους και τελικά αμφισβητούνται από τους “άρχοντες του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου”, τόσο μέσα στην παγκόσμια κοινότητα, όσο και μέσα στη φιλτάτη ορθόδοξη πατρίδα μας, την Ελλάδα, την οποία αγωνιωδώς πασχίζουν να εκσυγχρονίσουν, ως δήθεν ασυγχρόνιστη και τριτοκοσμική, ξένοι και ντόπιοι “εκσυγχρονιστές”.
Είναι πολύ λυπηρό να εμπλέκονται σ’αυτή τη νοοτροπία και στη νεοεποχίτικη “ιεραποστολή”, μέλη της ορθοδόξου Εκκλησίας μας και δη μέλη θεσμικά αφιερωμένα στο Χριστό, και μάλιστα να προσπαθούν να εμπλέξουν στην παναίρεση της Νέας Εποχής και της Πανθρησκείας το πλήρωμα των πιστών.
Μέσα στις πεντακόσιες σελίδες του κρινομένου βιβλίου γίνεται μεθοδική προσπάθεια μέσω ηρωοποιημένου ιεραποστολικού προσώπου, της Γαβριηλίας μοναχής από τη Γαβριηλία μοναχή, υποτακτική της, να ισοπεδωθεί η ορθόδοξη αδαμάντινη, αληθεύουσα διδασκαλία, με όλες τις υπόλοιπες κακοδοξίες όλων των ομολογιών και όλων των θρησκειών.